In maart werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan de Amerikaanse nationale vrouwen kampioenschappen; U.S. women National championship. Na wat twijfel besloot ik een wat langere trip te maken en niet alleen aan deze wedstrijd deel te nemen maar ook mijn Amerikaanse ballonvrienden op te zoeken.
Samen met mijn vriendin Meg ging ik eerst op avontuur naar Albuquerque. Hier vindt in oktober één van de grootste ballon evenementen ter wereld plaats. Ik ben daar nog nooit geweest. Maar het was erg leuk om op te stijgen op het veld waar normaal 600 ballonnen tegelijk opstijgen.
Het weer in deze regio is wel bijzonder. Door een berg gebied aan één kant van de stad ontstaat er een zogenaamde ‘box’. Wat inhoudt dat je als je laag vaart je 180 graden de andere kant opvaart dan wanneer je hoog vaart. En je dus terug kunt varen naar waar je vandaan komt.
Ik heb dus de beroemde ‘Albuquerque box’ gevaren, die kan van mijn Bucket list.
Het kampioenschap waar ik aan deelneem is aan de andere kant van het land en we hebben er een roadtrip van gemaakt. Leuk om te zien dat manieren van ballonnen vervoeren hier heel anders is. Meg heeft een platform voor en achter haar auto waarop de ventilator en ballonmand geplaatst worden. Maar eens uitzoeken of zoiets in Nederland ook toegestaan is.
We zijn een paar dagen eerder in Waterford, Wisconsin om ons voor te bereiden. Ik mag hier een ballon lenen van Ken Walter. De eerste door Lindstrand USA gemaakte racer. En mag een auto lenen van de eigenaren van de Lindstrand fabriek.
We maken twee trainingsvaarten waarbij het grappig is om te zien dat de manier van varen van Meg wat anders is dan dat ik doe. Ik blijf wat lager en probeer meer op een directe lijn mijn doelen aan te varen. Meg kiest een wat hogere (vaak meer steady) lijn en komt van hoger indalen om maar een kort stukje gebruik te maken van de lage wind die vaak wat veranderlijker is. Toch komen we allebei bij de doelen aan. Mijn ervaring is dat als ik wat hoger aanvaar ik te vroeg of te laat naar beneden kom en dan weinig mogelijkheden meer heb om te corrigeren. Zo heeft iedereen dus zijn eigen manier.
Het weer gooit voor de wedstrijd helaas wat roet in het eten. En we kunnen maar 1 vaart maken. Een vaart met 4 opdrachten, de opdrachten zijn allemaal ongeveer gelijk: zo precies mogelijk naar een doel varen en een marker, klein zakje zand, zo dicht mogelijk bijgooien.
Zowel Meg als ik scoren op allevier de opdrachten. We eindigen op een tweede en derde plaats. Helaas is er geen Amerikaanse dames kampioen omdat er daarvoor minstens 2 vaarten hadden moeten zijn.
Het was een fantastisch avontuur. Mijn ballonfamilie is enorm gegroeid en ik ga zeker terug om vaker te varen. Misschien wel naar Albuquerque als een van de 600 andere ballonnen?
