Wat een belevenis!
Het is (en was) als een jongensdroom, een grote vlieger bouwen en dan met die grote vlieger, vliegen als een vogel. Spelen met de wind, de thermiek en uitkijken over de Franse Alpen.
Voor het eerst in mijn korte vliegcarrière haalde ik bijna wolkenbasis. Op 2930 meter (zo’n 100 meter onder wolkenbasis), vertelde ik m’n instructeur dat ik het iets te spannend vond zo vlak onder die wolken.
Geruststellende woorden van Tom: “Dan ga je eronder vandaan, zak je uit, dan keer je gewoon weer terug en draai je weer naar boven”.
Wat een feest, wat een uitzicht en geen droom, maar levensecht…
De vorige stage op Col du Sapenay in 2018 verliep heel anders. Ik ging nogal gestressed van huis, ik had de boel en mezelf niet op orde zo gezegd. Dat wilde ik niet weer mee maken. Dus dat werd eerst vakantie vieren met m’n vriendin elders in Frankrijk om vervolgens, al die tijd met vleugel op het dak, richting het zuiden te rijden.
Dit keer met Trike Valley. Een prettige en losse sfeer, iets wat mij heel erg bevalt. Ongeveer 15 vluchten kunnen maken, perfect geregeld allemaal. De tent net als de supermarkt op loopafstand van het landingsterrein, ideaal!
Met m’n brevet zo goed als op zak, de aankomende winter maar eens fantaseren over een dubbeldoeker.
De lage snelheid van een enkeldoeker is wel handig tussen al die parapenters, maar een betere glijhoek geeft naar mijn idee toch wat meer vrijheid en is wel zo prettig met slepen. Misschien een Sport 3 van Wills Wing?
